Ndjenjat e stinëve
Nga Xhevahir Cirongu
Ndjenjat e stinëve
Sa herë që vjen dimri
Edhe koha e trishtë troket;
Tek unë gjithë përenjtë zbrazen
Në shpirt ai plagët mi gjen.
Por prilli me lule çelur
Lëndinës së shpirtit lulëzon,
Ai të bukura ditë na fal
Buqetë gëzimesh me lule dhuron.
Pranvera mes gëzimesh ecën
Dhe verën motër rrugës takon,
E puthin me endje yllin polar
Dhe si flutur në shpirtin tim
Të dyja ato aty vallzojnë.
Dhe vjeshta me musht shege
E lag çdo ditë trupin tim ,
Atje takohen të katra stinët
Dhe jetë i japin shpirti tim.
Durrës, 20 mars 2017
Eja, afrohu..!
Seç fryhu lehtë puiza e erës
Ngadalë shkundi pjalmin e luleve të fushës;
Dhe vala e detit zgjat duart lozanjare
Me buzët si të petaleve
Më puthën butësisht gushës.
Dhe valët e bardha nga deti
Si fluturat m’u ulën mbi qepallë;
Si yjet e qiellit qëndisur
Zjarre ndriçuar mbi ballë.
Eja, afrohu ashtu ngadalë
Te flokët kaçurrela aty qëndruan;
Si kënga që del grykës jehonë,
Dhe flokët e verdha nën zë seç thanë
Mbi ne supeve bashkë
Edhe lulet lejla butësisht aty ranë.
Durrës, 27 mars 2017
