Ndjenjat e stinëve

Nga Xhevahir Cirongu

  Ndjenjat e stinëve

Sa herë që vjen dimri

Edhe  koha e  trishtë troket;

Tek unë gjithë përenjtë zbrazen

Në shpirt ai plagët mi gjen.

 

Por prilli me lule  çelur

Lëndinës së shpirtit lulëzon,

Ai të bukura  ditë na fal

Buqetë gëzimesh me lule  dhuron.

 

Pranvera mes gëzimesh ecën

Dhe verën motër  rrugës takon,

E puthin me endje yllin polar

Dhe si flutur në shpirtin tim

Të dyja ato aty vallzojnë.

 

Dhe vjeshta me musht  shege

E lag  çdo ditë trupin tim ,

Atje takohen të katra stinët

Dhe jetë i japin shpirti tim.

Durrës, 20 mars 2017

 

 

Eja, afrohu..!

 

Seç fryhu lehtë puiza e erës

Ngadalë shkundi pjalmin e luleve të fushës;

Dhe vala e detit zgjat duart lozanjare

Me buzët si të petaleve

Më puthën butësisht gushës.

 

Dhe valët e bardha nga deti

Si fluturat m’u ulën mbi qepallë;

Si yjet e qiellit qëndisur

Zjarre ndriçuar mbi ballë.

 

Eja, afrohu ashtu ngadalë

Te flokët kaçurrela aty qëndruan;

Si kënga që del grykës jehonë,

Dhe flokët e verdha nën zë seç thanë

Mbi ne supeve bashkë

Edhe lulet lejla butësisht aty ranë.

 

Durrës, 27 mars 2017