Flokët e borës

Poezi

Xhevahir Cirongu

Flokët e borës

 

Si një i marrë vrapova nëpër stinët

Dhe në ditët e tyre mbi to shkela,

E lash pas  stinën e pranverës

Tek shkallët e dimrit aty ngela.

 

Është stinë e dimrit me bardhësi

Me re ngarkuar, të përgjumura,

I thash asaj largohu nga pemët

Do rri dhe pak, më  tha nën zë.

 

Gulçojnë  ngarkuar flokët e borës

Sipër degëve me hala të pishës,

Atje fëmijët tretin buzqeshjet, gëzimet

Bashkë me lodrat që zhurmojnë

Dhe… padashur  shkrijnë akujt rrugës.

 

Kristalet e borës, sërishtë seç ranë

Të bardhin tapet në tokë shtruanë;

Nga qielli sërishtë milona përshëndetje

Flokët e borës me fëmijët përqafuarë.

 

Durrës, 16 dhjetor 2017