Nga: René Martand

U këthye në Romë në moshën tredhjetë e dy vjeçare ku u emërua konsul i vetëm gjatë vitit 485. Po në këtë vit, martohet me vajzën e Simakut që ishte prefekt i Romës, konsul dhe « princ i senatit ». Në vitin 500, me ardhjen e lavdishme në pushtet të mbretit të Ostrogotëve Teodorikut, Boetiusi emërohet senator kurse më 510, Ministër i Teodorikut. Më 522 është udhëheqës i ofiqeve. Megjithatë, përfundon i egzekutuar me urdhër të Teodorikut dikund brenda viteve 524-526.

Vepra e Boetiusit është me një rëndësi të veçantë në përcjelljen e pasurive të lashta filozofike në kohët e mesjetës dhe atyre të mëvonshme. Përkthimet e tij, ishin udhëzim për mesjetën. Ai krijoi definime të mirëfillta filozofike në gjuhën latine por edhe definicione me perkufizime të sakta mbi kutimet për teologjinë mesjetare si « natyra», qenia» dhe shum të tjera. Vepra e tij Consolatio Philosophiae është pjesë e thesarit të letërsisë botërore dhe njëherit një ndër më të lexuarat gjatë Mesjetës dhe Rilindjes. Këtu gjejmë pasurinë e parimeve më të rëndësishme të  të persiatjes dhe urtësisë antike. « Ngushëllimi nga filozofia », Boetiusi e shkroi në burg dhe si që kuptohet nga vet titulli, ai kërkonte lumturi e filozofia e mësonte të gjejë ngushëllimin.

Ndër meritat e mëdha të Boetiusit, si që u përmend kalimthi më lartë, janë pra disa definicione të tij. Këtu do të përmend më të famshmet :

1. të prehjes apo të lumturisë së plotë : « Status bonorum omnium congregatione perfectus » ;
2. të personit (individit) : «Rationalis naturæ individua substantia» dhe;
3. përjetësisë (amshueshmërisë) : «Interminabilis vitae tota simul et perfecta possessio».